foto's

De opera, de val, het afscheid, de terugreis en een nieuw blog

Een terugblik op de laatste paar dagen.

Zaterdag zijn Svetlana en ik naar de opera geweest. Svetlana houdt niet zo van opera. Dat scheelt. Nu hoefde ik ook niet de schijn op te houden. Een mens kan namelijk zoiets doen als hij of zij verliefd is. Neemt echter niet weg dat het een hele belevenis was. De Opera in Odessa is een ontzettend mooi gebouw. Van buiten en van binnen. We zaten op zo'n chic balkonnetje. Erg mooi. Jammer dat de artiesten zo'n lawaai maakten. La Bohema van Puccini.

Zondag was het echt lente. Ontzettend mooi weer. We zijn eerst naar een winkelcentrum net buiten de stad geweest. Ik houd helemaal niet van winkelen. Maar in het buitenland is dat toch anders. Je ziet interessante producten. En als het gezelschap aangenaam is, is ook het winkelen aangenaam. Ik was met Svetlana en Anya.

Daarna heerlijk door een park, langs de kust gewandeld. Gegeten met uitzicht op de Zwarte Zee. De Zwarte Zee vertoonde vandaag zelfs azuurtinten. Na het diner naar het dolfinarium. Prachige dieren. Dolfijnen. Zeeleeuwen ook overigens. Weet alleen niet of ze in een dolfinarium thuis horen. 's Avonds mijn tas gepakt. Het afscheid nadert. Morgen afscheid nemen van Svetlana. En van Odessa.

De maandag begint zoals elke maandag. De wekker gaat te vroeg. Laatste spulletjes gepakt. Daarna met donderend geraas van de trap gevallen. Meer dan 2 meter. Keihard op mijn neus. Leverde veel bloed op. Pijn ook. Wat spulletjes gehaald bij de apteka. Svetlana schrok toen ze me zag. Ze dacht dat ik beroofd was. Weer naar apotheek. Nog iets gekocht om neus schoon te houden. En te ontsmetten. Mijn rechterbeen doet ook zeer. En beide polsen. En mijn linkerhand. Voel me niet op mijn allerbest.

Nog op terras gezeten. Daarna afscheid genomen. Mijn hart breekt. Ergens in de zomer ga ik weer naar Odessa. Dat houdt de moed er een beetje in. 'Afscheid nemen is een beetje sterven' las ik ooit. Het is niet fijn, maar toch voelt dit afscheid voor beiden meer als een begin. Je weet nooit waar zoiets eindigt. Maar dromen mag altijd.

Taxi naar vliegveld. Paspoortcontrole. Bagagecontrole. Check in. Paspoortcontrole. Boardingcard- en paspoortcontrole. Instappen. Vliegen. Uitstappen. Ik heb nog 30 minuten om mijn vlucht naar Amsterdam te halen. Paspoortcontrole. Lange rij. Mijn vlucht wordt omgeroepen. Direct boarden. Ik loop de rij voorbij, vertel de douanier mijn verhaal. Tot mijn verbazing mag ik doorlopen. Rennen,renne. Mijn been doet zeer. Toch rennen. Paspoortcontrole. Lange rij. Loop ik weer voorbij. Vertel mijn verhaal. Deze douanier vraagt me netjes achteraan te sluiten. Doe ik. Al schuifelend dring ik voor. Redelijk snel aan de beurt.Bagagecontrole. Redelijk korte rij. Snel jas uit, riem af. Portemonnee in bakje. Het duurt en duurt. Ik ben. Of ik mijn vest uit wil doen. Vanwege rits. En mijn talisman. Ik krijg verbale ruzie. Mopperend en scheldend doe ik wat ze zeggen. 'You call me stupid??' 'Yes' zeg ik en haast me verder. Alles onder mijn arm. Broek zonder riem zit niet lekker. Shit. Portemonnee ligt nog in bakje. Terug. 'You call me stupid??', hoor ik weer. 'Asshole', antwoord ik. Rennen. Been doet zeer. Net op tijd bij gate. Boardingcard- en paspoortcontrole. Vliegtuig in. Ik zit. Alles doet zeer. De rest van de reis ging voorspoedig.

Lopen gaat steeds moeilijker. Ik kand mijn tas bijna niet meer tillen. Mijn polsen doen zeer.

Trein en fiets brengen me uiteindelijk thuis. Svetlana nog geschreven. Daarna slapen.

Vandaag is de pijn in polsen en been een stuk minder. Neus bloedt af en toe nog. Straks even een afspraak maken bij de dokter. Ik ben bang dat er iets gebroken is.

Fysiek ben ik dus thuis. Geestelijk nog niet. Dat komt straks. Dan ga ik op de thee bij mijn lieve kinderen. Ik verheug me erop ze weer te zien. Gisteravond al even gebeld vanaf Schiphol. Als Nora zegt: 'Ik houd van je papa, schieten mijn ogen vol'.

Zo. Vermoedelijk is dit het definitieve einde van dit reisblog. Ik heb een fantastische tijd gehad. Ik hoop jullie een beetje een idee te hebben gegeven van mijn impressies. Ik heb inmiddels een nieuw blog aangemaakt. Dit wordt een doorlopend blog. Daar zal ik proberen met enige regelmaat te vertellen over mijn belevenissen. Al dan niet interessant. Als je zin hebt kan je mijn grote of kleine ervaringen daar volgen. Ervaringen in Groningen. Ervaringen op reis.

Wil je mijn reis volgen? Meld je dan aan als lid op www.paulreist.reismee.nl

Nogmaals bedankt voor julliepositieve commentaren en kritieken.

Tot ooit.

weer thuis

Ik ben weer thuis. Het is al laat. Morgen schrijf ik nog over mijn laatste dagen in Odessa.

En over de terugreis.

Nog een aantal leuke dingen te melden.

Spokoynoi Nochi. Do zavtra.

Nog geen opera, zaterdag en verliefd.

Dobroe den!

Svetlana en haar dochter zijn op zoek naar schoenen voor Anya. Ik heb snel een internetclub gezocht.

Het is lente! Heerlijk weer hier. Beetje frisse wind. Dat krijg je aan zee.

De opera is gisteren niet doorgegaan. Op zich is de opera wel doorgegaan. Maar uitverkocht. Svetlana probeert vandaag kaartjes voor morgen te bemachtigen.

Straks wandelen in park langs de kust. Arcadia bekijken. Leuk park overigens. Nabij de trappen van Potemkin. Daar heb ik gisteren een tijd zitten lezen. Bij die trappen. Een zakje versverbrande zonnebloempitten van een oude dame gekocht. Lekker in de zon. Lekker lezen. Mensen kijken. Koffie drinken. Heerlijk.

De zaterdag is een mooie dag in Odessa. Mensen die door de week ander werk hebben, verkopen nu spulletjes. Van alles en nog wat. Kinderen rijden paard in het park. Of spelen in de speeltuin. Muzikanten. Schakende mensen. Dominospelende mensen. Dammende mensen. Goede atmosfeer. Ik heb 'gekiebitzt' bij het schaken. Dat is heel makkelijk. Je kijkt naar een schaakpartij. Iemand doet een zet. Je schudt dan je hoofd. Slechte zet. Zorg dat je een uiterst meewarige lach op je gezicht tovert. Als ze je later vragen een partijtje te spelen zeg je dat je al laat bent en hoognodig weg moet. Je had allang gezien dat ze jou alle hoeken van het bord zouden laten zien.

In de zomer ga ik weer naar Odessa. Zoals het nu lijkt. Svetlana wil graag dat ik weer kom. Ik wil ook graag weer naar Svetlana en Odessa. We zijn verliefd. Nogal. Wellicht dat enkelen van jullie dit vermoeden al hadden. Best leuk. Verliefd zijn. Ook wel lastig. Maakt het aanstaande vertrek niet makkelijker.

Bedankt allen. Voor jullie reacties. Tips, cynisme, humor, complimenten. Etcetera.

Hoe dan ook, misschien tot morgen. Anders tot later.

Do zavtra.

Bowlen, voetballen, plannen, opera

Gisteravond gebowld. We waren met vier personen. Drie knappe Oekraiense vrouwen. Een knappe Nederlandse man. Svetlana, Anya (haar dochter), Irina (haar vriendin) en ik. Ik was bloednerveus. Ik voelde de druk van heel Nederland en alle mannen in de wereld op mijn schouders. Ik moest mijn mannelijkheid bewijzen. Ben ik slecht in. Mannelijkheid bewijzen. Ik kan geen tractor in elkaar zetten. Zoals brat Jan wel kan. Ik kan geen salto van de duikplank maken. Zoals Stephan wel kan. Ik kan overigens wel beter karten dan deze twee mannen.

Ik kan ook niet bowlen. Ik vind het ontzettend leuk om te doen. Ik ben er echter niet goed in. Ik heb overigens wel gewonnen. Svetlana's dochter is ook erg leuk. Net als haar moeder veel gevoel voor humor. Ze is erg direct en neemt geen blad voor de mond. In tegenstelling tot haar moeder heeft zij erg blond haar.

Ik heb gisteren ook nog een potje gevoetbald. Ik stond in een park naar een stel voetballende jongens. Lurkend aan een flesje cola. Plots rolde de bal mijn kant op. Metmijn bekende superieure techniek schoot ik de bal met een nonchalante wreetftrap terug naar de jongens. Zij waren met een oneven aantal. Of ik mee wilde doen. Tempo lag hoog. Ik was vergeten dat ik al 45 ben. De jongens schommelden zo tussen de 20 en 25. Ging verder wel goed. Ik werd duizelig van vermoeidheid. Iets murmelend over mijn knie en een afspraak die ik had stapte ik van het veld. Om de hoek op een bankje gaan zitten om weer tot rust te komen.

Ik zal maandag met weemoed afscheid nemen van Odessa. Ik heb het hier erg naar mijn zin. Dus eerst nog maar genieten van de tijd dat ik hier ben. Weemoed is voor later.Hetis de bedoeling dat ik komende zomer hier weer naar toe ga. Kan ik ook zwemmen in Cherniy More. De Zwarte Zee. Svetlana zal haar Engels voor die tijd verbeteren. Ik mijn Russisch.

Waarom ben ik sowieso naar Oekraine gegaan? Allereerst vanwege mijn grote interesse in Rusland, Oekraine en andere voormalige staten van de Sovjet Unie. Verder was ik na de afgelopen periode toe aan een tijd rust aan mijn hoofd. Geen zorgen maken over dagelijkse zaken. Niet denken aan de VNN. Niet steeds herinnerd worden aan alles wat er de laatste jaren met me gebeurd is. Niet denken over het vinden van ander werk.

Als ik straks weer een tijdje thuis ben wil ik alles op papier zetten. Mijn wensen, mijn doelen, mijn dromen.Dromen heb ik genoeg. Het wordt tijd dat ik de haalbaarheid van deze dromen serieus ga ondezoeken. Ik ga daar waarschijnlijk ook een blog van bijhouden. Gewoon hier. Op deze site. Zie het als een reisverhaal van mijn leven.

Zo meteen ga ik nog wat gebouwen van binnen bekijken. Ik beloof bij deze een kaarsje op te zullen steken voor jullie. Mijn trouwe volgers.

Vanavond gaan we waarschijnlijk naar een operavoorstelling. Hangt af van de beschikbaarheid van kaartjes. Overigens een prachtig gebouw. The Opera House.

Het is niet ondenkbaar dat dit mijn laatste verhaal vanuit Odessa is. Hangt een beetje af van de werktijden van Svetlana. Eenmaal thuis zal ik sowieso een slot aan al dit geneuzel breien. Tot dan. Of misschien: Do zavtra.

Svetlana, foto's, kapper en bowlen.

Privet!

Ik heb inderdaad nog geen foto genomen. Eerlijk gezegd weet ik ook niet of ik dat nog doe. Ik heb mijn geheugen. Ik maakte in het verleden altijd veel foto's. Als ik ze nu terug zie doen ze me nooit zo veel. Ik heb ze ook niet nodig om bepaalde situaties te herinneren. Maar om te proberen aan de groeiende vraag te voldoen, zal ik vandaag of morgen een poging wagen mijn fototoestel aan de praat te krijgen. Mocht dat lukken dan blijft de vraag of ik capabel genoeg ben ze op dit blog te plaatsen.

Dat sommige mensen nieuwsgierig zijn naar Svetlana kan ik me voorstellen. Zou ik ook zijn.

Svetlana is 45 jaar. Ongeveer 160 cm. Knap gezicht. Lang steil zwart haar. Tot aan haar middel. Ze is slim en heeft een goed gevoel voor humor. Ze ziet er mooi uit. Ze heeft een dochter van 23 jaar. Zij heet Anya. Svetlana is weduwe. Haar man is 10 jaar terug bij een 'bedrijfsongeval' om het leven gekomen. Hij was ingenieur bij een bedrijf en had geageerd tegen bepaalde misstanden. Zijn dood is nooit helemaal opgehelderd. Vandaar dat ik bedrijfsongeval tussen aanhalingstekens zette.

Svetlana is momenteel schoonheidsspecialiste. Tot begin december was ze makelaar. De crisis noopte haar ander werk te zoeken. Voor ze makelaar werd was ze accountant.

Ze woont samen met haar dochter. Haar dochter is fitnessinstructeur.

Ik ben dus bij de kapper geweest. Geen Molotov- of Tsjernobyllook. Eerlijk gezegd ben ik zelden zo goed geknipt. Ik ben dan ook wel zo wijs geweest om begeleiding mee te nemen. Zo konden mijn wensen in het Russisch aan de kapster worden doorgegeven. Ziet er prima uit nu.

Feitelijk heb ik vandaag weinig spektakel te melden. Vanavond gaan we bowlen. Ik houd van bowlen. Ik kan er niets van. Toch vind ik het leuk. Net als schaken. Of dammen. Vind ik allebei leuk.Ondanks mijn bedenkelijke niveau.

Ik ga vandaag wat kerken van binnen bekijken. Geeft me altijd een dubbel gevoel. Enerzijds houd ik van de rustgevende atmosfeer. En van de mooie ikonen en zo. Anderzijds is de overgang naar de harde realiteit altijd schrijnend. Kan zo'n priester niet beter stoppen met bidden? Kan hij niet beter meer concrete hulp bieden aan de alcoholisten, gepensioneerden, krankzinnigen, armen,politieagenten, gehandicapten en loco-secretarissen?

Ik denk dat Jezus zo'n man uit de kerk had geschopt en hem had opgedragen iets nuttigs te gaan doen. Daarna had hij hetzelfde gedaan met politieagenten. En loco-secretarissen. En boekhouders. En met vele anderen.

Morgen zal ik proberen iets te schrijven over mijn beweegredenen omzo maar op vakantie te gaan.

Ikvindde gemiddelde Nederlander een 'luxe klager'. We klagen niet omdat het slecht gaat. We klagen omdat het iets minder goed gaat.

Der Wahnsinn ist nur ein schmalle Brucke (Ramsteinn)

Allen een fijne dag.

Dozavtra.

De zon, de keuken, het stof en de kapper

De dag begon weer goed. Ik deed de gordijnen van mijn studio open en de zonnestralen stroomden naar binnen. Raam open, kop koffie erbij en lekker in de vensterbank gezeten. Kan je mooi de voorbijgangers bekijken. Leuke bezigheid.

Leuke vraag Robin. Over dat eten. Eigenlijk is de Oekraiense keuken heel divers. En heel smakelijk. Ik zal binnenkort eens wat Oekraiense hapjes maken. Kom je langs en kan je proeven.

Gisteren nog over de Oekraiense en Nederlandse keuken gesproken. Met mijn disgenote. Ze vroeg me naar onze keuken. Snert. Stamppot. Groninger rijsttafel. Veel verder kwam ik niet. Best wel saai. Die keuken van ons.

Glenn Huges komt 24 maart in Odessa! Glenn wie? Glenn Hughes! Hij maakte vroeger deel uit van Deep Purple. Begin jaren negentig heeft KLF hem nog even uit het stof gehaald. Daarna dacht ik dat hij voor altijd en eeuwig weer onder het stof zou verdwijnen. Maar nee. Glenn Hughes weet schijnbaar niet van ophouden. 24 maart dus in Odessa. Hij treed op in het Komedie Theater. Goed gevoel voor humor hebben ze hier.

Voordat ik vertrok naar Oekraine kwam het er niet meer van naar de kapper te gaan. Ik heb vanmorgen hier een afspraak bij de kapper gemaakt. Het was druk en ik kon niet gelijk geholpen worden. Vanmiddag dus. Half zes. Wordt nog lastig. Uitleggen hoe ik het hebben wil. Als het maar geen Coupe Oostblok wordt.

Wordt dus nog leuk vandaag. Ga zo eerst een strandwandeling maken. Dan wellicht wat rommelen in mijn apartement. Kapper. Restaurant. Ik ga weer met Svetlana uit eten. Leuk mens. Mooi. Intelligent. Grappig. Zoiets als ik dus.

Do zavtra.

Zo maar wat over Odessa en aanverwante zaken.

Het is leuk dit blog bij te houden. Wat contact met het westfront. En voor later ook voor mezelf leuk om nog eens na te lezen. Ook vind ik het leuk jullie reacties te lezen. Twee korte reacties hierop:

1. Hier noemt men 1941-1945 de Grote Oorlog. Anders dan bijvoorbeeld in Frankrijk.

2. Wie is er zo geinteresseerd in het werkwoord 'schrijven'? Waar gaat dit over? Als ik ergens een tikfout heb gemaakt dan zal ik hiervoor vast mijn welverdiende straf niet ontlopen.

Maar goed, ter zake.

Mijn apartementbevindt zich boven een apotheek.Een Oekraiense variantop Wonen Boven Winkels. Wellicht hier een stuk succesvoller. De straat iseen voetgangersgebied. Veel winkels. Zeg maar de Heerestraat van Odessa. Maar dan leuk. Ook met bomen. En een ijsbaan. Net zoiets als rondnieuwjaar op de Grote Markt.Hier echter met een heuse Zamboni. Oud model. Ik schat zo uit de tijd van Jevgeni Grishin en Henk van der Grift.

De hele dag staat er een politieauto dwars op de straat. Daarin zitten 2 agenten. Die mij laatst ook aanhielden. Zo kan geen auto het voetgangersgebied binnen rijden.Feitelijk enorm goed bedacht. Geen hek of borden. Gewoon twee agenten in een auto. Zij hebben werk. In uniform nog wel.En het was ook zonde geweest van het hek. Als er iemand met hoge snelheid toch de straat in zou rijden.

Gisteravond in een Oekraiens restaurant gegeten. Die heb je hier veel. Tijdens mijn uitbuiken kwam er een vrouw vragen of ze even bij me mocht gaan zitten. Ik ben de beroerdste niet. Veel gepraat. Drie talen door elkaar. De nodige bakken koffie gedronken. Vanavond gaan we samen uit eten. Ik heb trouwens welerg veel koffie gedronken. Viel pas tegen half 5 in slaap.

Vandaag zag ik verrassend veel arm- en/of beenmissende mensen. Lijkt me lastig. Zijn vast oorlogsveteranen. Een man bewoog zich voort op een vierkant plankje. Met wieltjes eronder. Hij duwde zich voort met twee stokken. Zoiets als snowboarden. Zag er echt middeleeuws uit. Ze bedelen ook allemaal. Die vrouw van gisteren vertelde me ook dat als je niet werkt, je ook geen inkomen hebt. Ze had zelf eind vorig jaar haar hand twee weken in het gips gehad. Ze kon daardoor niet werken. Ze werkt 'ongeregistreerd'. Zeg maar zwart. Dustwee weken niet werken betekende voor haar twee weken geen inkomen. Volgens haar is 50 tot 60% van het werk in Oekraine ongeregistreerd.

Net heb ik op het strand gezeten. Uit de wind. In de zon. Boek mee. Eten en drinken mee. Pamputski, mandarijnen, kefir en een blikje Red Bull. Heerlijk. Goed boek ook. Van Andrei Makine.

Zo was en is het een rustige dag aan het oostfront. Lekker.

Do zavtra.